ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, του τζίτζικα, του γιασεμιού, μέρα μεσημέρι, μες στο καλοκαίρι, σ’ ένα νησί γεννήθηκε το παραμύθι. Από νεράιδες που το αγάπησαν. Γιατί έτσι… με πάθος… πάθος καλοκαιρινό. Κυνήγησαν το όνειρο μέρες και νύχτες, μα αυτό τους ξέφυγε κι έγινε παραμύθι. Ύστερα πέταξαν τα φύλλα του, φθινόπωρο, κι έγιναν βιβλίο.
Με τα πρωτοβρόχια δρόμο πήρε, δρόμο άφησε… χειμώνιασε, Χριστούγεννα. Βρήκε πολλές ανοιχτές καρδιές να το αγαπήσουν. Αγκαλιές να το πάρουν περισσότερες. Μέσα στο σπίτι, δίπλα στο τζάκι είπαν παραμύθια. Καλικάντζαροι, ξωτικά. Αλήθειες και ψέματα. Και τι δεν είπαν.
Την άνοιξη πέταξε μαζί με τα πουλιά, γέμισε άνθη. Πήρε τα δάση και τα βουνά. Λίμνες και ποτάμια. Πήγε να βρει τις νεράιδες, αυτές που το γέννησαν και όσες γεννήθηκαν τον χρόνο που πέρασε, για να περάσουν παραμυθένια σε θάλασσες και στεριές, νησιά και γειτονιές.
Με της συκιάς το γάλα
Και με του γαύρου το ζουμί
Μες τις φωτιές του Αϊ Γιαννιού
Με τον κολιό τον Αύγουστο
Που ‘ναι παχιές οι μύγες
Μάτσο μάτσο το ρεβίθι
Που θα δώσει και θα πάρει
Και παπί τον Αλωνάρη
Το καλοκαίρι που φτάνει, έφτασε… θα φύγει και θα ξανάρθει.
Από τη συντακτική επιτροπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου